28/12/14

Ο Δήμας, η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ.



Παραμονές της Οκτωβριανής επανάστασης, όταν οι μπολσεβίκοι είχαν ήδη προσανατολιστεί στην εξέγερση που εν πολλοίς βασιζόταν στον αιφνιδιασμό, δυο κορυφαίοι μπολσεβίκοι ηγέτες δημοσιεύουν στον τσαρικό τύπο της εποχής την διαφωνία τους με το εγχείρημα, προαναγγέλλοντας το και στερώντας  έτσι το πλεονέκτημα απο τους εξεγερμένους. Ο Λένιν έξαλλος ζητά την διαγραφή τους. Τα πράγματα πάνε τελικά καλά και η επανάσταση επικρατεί. Αν οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν σκεπτόντουσαν όπως ορισμένοι “αριστεροί” στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να είχαν περάσει απο δίκη τους δυο και να τους εκτελέσουν . Το αμάρτημα τους ήταν αν όχι βαρύτερο τουλάχιστον ισοδύναμο με ότι (και σωστά) καταμαρτυρούμε σήμερα στους ΔΗΜΑΡιτες και τον Κουβέλη. Τι έγινε όμως με τους Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ (για αυτούς τους δυο πρόκειται). Ο Κάμενεφ εκλέχτηκε πρόεδρος της κυβέρνησης, ο Ζηνόβιεφ λίγο αργότερα εκλέχτηκε πρόεδρος της Κομουνιστικής Διεθνούς. Ευτυχώς που ο Λένιν δεν ανήκε στην Αριστερή Πλατφόρμα της εποχής.

Και όχι μόνο αυτό. Ο Λένιν στον “αριστερισμό”, θεωρητικοποίησε την στάση αυτή. Κατάγγειλε με την γνωστή αθυροστομία του σαν πράγμα αφάνταστα γελοίο  επαναστάτες να μην προσπαθούν να συμμαχήσουν έστω και προσωρινά  έστω και με ασταθείς συμμάχους, που έχουν διαπράξει λάθη ή και πολιτικά αμαρτήματα. Για να μην θυμίσουμε ότι καθοδήγησε προσωπικά το συνέδριο της Διεθνούς στην απόφαση για το ενιαίο μέτωπο με την γερμανική σοσιαλδημοκρατία που μόλις λίγα χρόνια πριν είχε βάψει τα χέρια της στο αίμα της Λούξεμπουργκ και των σπαρτακιστών.
Αυτά είναι κοινός τόπος για όσους ξέρουν το αλφαβητάρι του λενινισμού, εκτός απο μερικούς δικούς μας “αριστερούς”, που μάλιστα κάποιοι βρίσκονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το να αντικαθιστάς την πολιτική με παπαδίστικη ηθικολογία (τι έκανε ο τάδε τότε και τι αντιπαθής που είναι ο δείνα). Να μην μετράς τον συσχετισμό των δυνάμεων που στην συγκεκριμένη περίπτωση  είναι κουκιά μετρημένα (αν η ΔΗΜΑΡ δεν συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίσει πρόεδρο δεν έχουμε εκλογές). Να παίρνεις την επιθυμία σου για πραγματικότητα στην θέση της συγκεκριμένης ανάλυσης (να μην συνεργαστούν μαζί μας αλλά και να ...μην ψηφίσουν Δήμα για πρόεδρο). Όλα αυτά δεν δείχνουν ότι κάποιοι δεν ξέρουν και δεν θέλουν να κάνουν πολιτική; πράγμα αφάνταστα γελοίο για ηγέτες ενός κόμματος τον 21ο αιώνα;
Φυσικά αν προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει τις παλινωδίες της ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να ψάξει τον μικροαστικό της χαρακτήρα, τις αναπόφευκτες ταλαντεύσεις των μεσαίων στρωμάτων και των πολιτικών εκπροσώπων τους, ιδιαίτερα σε περιόδους μη κανονικές, με πυκνό πολιτικό χρόνο και πρωτοφανέρωτες και να χαράξει την σωστή τακτική, που πάντως δεν είναι τους σπρώξει στον αντίπαλο, ιδιαίτερα όταν ο συσχετισμός δυνάμεων είναι οριακός και η παραμικρή μετατόπιση γέρνει την πλάστιγγα σε όφελος του ενός ή του άλλου.

Και αν θέλει κάποιος να το δει και αλλιώς, οι ταλαντεύσεις αυτές της ΔΗΜΑΡ την απογύμνωσαν απο τον βασικό όγκο της επιρροής της, τον έσπρωξαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν είναι δεμένοι με συμβόλαιο, μπορεί ένα-δυο λάθη να τους οδηγήσουν ξανά στην ΔΗΜΑΡ ή σε άλλα κεντροαριστερά σχήματα που το σύστημα εναγωνίως προσπαθεί να δημιουργήσει, και να τους εμφυσήσει ζωή με το βλέμμα στραμμένο πάντα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως θα έπρεπε και ο ΣΥΡΙΖΑ να τους διευκολύνει με σεκταριστική πολιτική τύπου ΚΚΕ;
Κάποιοι λένε ότι μπορεί πολλοί ψηφοφόροι να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ αν συνεργαστεί με την ΔΗΜΑΡ. Και θα ψηφίσουν τι; ΣαμαροΒενιζέλους; αστεία πράγματα. Πιθανά κάποιοι να ψηφίσουν ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτός ο κίνδυνος ναι, υπάρχει, αλλά τι μας χαλάει να επιβιώσει και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; εκτός αν η ενωτική πρόταση προς αυτούς είναι εντελώς δημαγωγική και αποβλέπει μόνο στο να τους στριμώξει.
Και ένα τελευταίο : σκέφτηκαν μήπως κάποιοι που ανάγουν σε θέμα αρχής την καθαρότητα, μήπως αρκετοί που παρείσφρυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ ενώ δεν θα έπρεπε, διευκολύνθηκαν απο αυτήν την γενικευμένη άρνηση για συνεργασίας. Γιατί αντί να γίνει μια συζήτηση περίπτωση την περίπτωση, συζητούσαμε επί γενικών αρχών και έτσι εφ όσον και σωστά πλειοψηφούσε η ενωτική γραμμή κανείς δεν αποκλειόταν ακόμα και αν έπρεπε!

Συμπερασματικά: έχει δίκιο η πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για πλατιές συνεργασίες. Προφανώς το επίδικο δεν είναι άμεσα ο σοσιαλισμός. Όχι μόνο ο λαός δεν είναι έτοιμος για αυτό αλλά ούτε η Αριστερά ξέρει ή συμφωνεί πως θα είναι.  Επίδικο είναι να αλλάξει ταξικά χέρια η κυβέρνηση, μετά όλη η εξουσία και τότε μόνο τότε να ανοίξει η συζήτηση στην Αριστερά και όλο τον λαό για βαθύτερες αλλαγές. Αυτό όμως προϋποθέτει σε κάθε φάση να λύνονται  πετυχημένα τα προβλήματα αυτής της συγκεκριμένης φάσης και όχι να μας βασανίζουν της επόμενης.

Δεν υπάρχουν σχόλια :