ξανά για τις πολιτικές συνεργασίες...

(ανταπάντηση σε παρέμβαση του Κ. Βλάσση στο corfupress.com)

Στην μικρή μου παρέμβαση για τις πολιτικές συνεργασίες που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Νέας Ριζοσπαστικής Κίνησηςⁱ, ο σύντροφος Κ. Βλάσσης απαντά με ένα σχετικά μακροσκελές άρθροⁱⁱ. Νομίζω ότι θα ήταν προς όφελος της κοινής μας υπόθεσης να ξεκαθαρίσουμε 2-3 ζητήματα, πολύ περισσότερο που το ύφος του άρθρου του είναι και κόσμιο και στα πλαίσια της ευπρέπειας για συζήτηση αριστερών (πράγμα καθόλου αυτονόητο αν δει κανείς πολλά απαράδεκτα άρθρα πολεμικής που δημοσιεύονται τελευταία).

Τι είναι πολιτική;

Ποια είναι η ουσία των διαφορών μας; νομίζω δεν θα αδικήσω το άρθρο του Κ. Βλάσση αν αναφέρω ένα δικό του απόσπασμα: “Για την Αριστερά, το πολιτικό πρόγραμμα είναι σχεδόν το Α και το Ω στην πολιτική της και συνεπώς οδηγός για την πολιτική συμμαχιών. Οφείλει να καταθέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, με το οποίο να απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα, να τα πείθει, να τα ριζοσπαστικοποιεί” (η υπογράμμιση δική μου).
Με απλά λόγια ο Κ. Βλάσσης υποβιβάζει την πολιτική σε προπαγάνδα, σε παιδαγωγική και υποβιβάζει ένα κόμμα σε όμιλο θεωρίας. Δηλαδή καταλαβαίνει σαν πολιτική ακριβώς αυτό που ΔΕΝ είναι πολιτική. Η πολιτική δεν πάει να “πείσει” και να “ριζοσπαστικοποιήσει”, ξεκινάει απο το σημερινό επίπεδο συνείδησης και πάει με βάση αυτό να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων,” να δημιουργήσει πλειοψηφία, ώστε να πάρει την εξουσία. Ο Λένιν πήρε την εξουσία με τρία, απλά, αστικά αιτήματα: ειρήνη, ψωμί, διανομή της γης (δηλαδή παραιτούμενος απο το πρόγραμμα των μπολσεβίκων, που μίλαγε για εθνικοποίηση και υιοθετώντας το πρόγραμμα των εσέρων για μοίρασμα της γης, κάνοντας “δεξιά” στροφή σύμφωνα με την ορολογία του συρμού). Αν πήγαινε με την αντίληψη του Κ. Βλάσση να “πείσει” τα εκατομμύρια καθυστερημένους αγρότες ότι το μπολσεβίκικο πρόγραμμα για εθνικοποίηση της γης ήταν καλλίτερο και πιο ριζοσπαστικό, απο το μικροαστικό εσέρικο για μοίρασμα, φυσικά δεν θα είχε γίνει η επανάσταση. Αυτή και μόνο η διαφορά εξηγεί απο ότι φαίνεται, όλη την πολιτική σύγχυση που πηγάζει και για τα υπόλοιπα ζητήματα που έχουμε διαφωνίες, συμπεριλαμβανομένου και του ζητήματος των συνεργασιών. Με μια αριστερά του 3-4% αυτό δεν είχε τόση σημασία. Με μια αριστερά που βάζει θέμα εξουσίας, άρα φιλοδοξεί να κερδίσει την πλειοψηφία αυτό έχει τεράστια διαφορά, ή καλλίτερα είναι η διαφορά της νίκης απο την ήττα.

Τι είναι το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων;

Σχεδόν οτιδήποτε λέει ο Κ. Βλάσσης για την στρατηγική του ενιαίου μετώπου είναι δυστυχώς λάθος. Κατ αρχάς το κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε για το θέμα αυτό ενιαία πολιτική διαχρονικά, άλλαζε θέσεις όχι μόνο λόγω συνθηκών αλλά και σαν αποτέλεσμα σκληρής εσωκομματικής ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, και μάλιστα μετά απο ήττες.
Η αρχική επεξεργασία όσο ζούσε ο Λένιν ακόμα, ήρθε σαν αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ότι η συνεργασία με τους λεγόμενους “ρεφορμιστές” είναι ο μοναδικός τρόπος, ώστε ταυτόχρονα και να αντιπαλεύεται η πολιτική της αστικής τάξης και να αλλάζει ο εσωτερικός συσχετισμός στα πλαίσια της αριστεράς. Δηλαδή η θεμιτή ιδεολογική ενδοαριστερή διαπάλη να διεξάγεται με τρόπο που να μην βοηθά τον αντίπαλο, αλλά να τον αδυνατίζει. Αρχικά η συνεργασία περιοριζότανε στην βάση, αλλά μετά επεκτάθηκε και στις κορυφές, έφτανε μέχρι την εκλογική συνεργασία με την σοσιαλδημοκρατία, για κοινή εργατική κυβέρνηση.
Αργότερα η στρατηγική αυτή αντικαθίσταται απο την σεκταριστική και επικίνδυνη στρατηγική του “σοσιαλφασισμού”, που με απλά λόγια ήταν η στρατηγική να θεωρεί την σοσιαλδημοκρατία και ιδιαίτερα την αριστερή της πτέρυγα, κύριο εχθρό. Αυτή η πολιτική οδήγησε σε στρατηγική ήττα και διευκόλυνε τη νίκη του ναζισμού. Παρόμοια στρατηγική υιοθετείται σήμερα απο το ΚΚΕ και από όσους θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κύριο εχθρό, με συνέπεια να μην συνεργάζονται μαζί του στην βάση ενός κοινού προγράμματος και έτσι να διευκολύνουν την παραμονή της αστικής μνημονιακής πολιτικής, προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν πιθανή αποτυχία.
Με την τραγική συνειδητοποίηση των ολέθριων αποτελεσμάτων της στρατηγικής του “σοσιαλφασισμού” (άνοδος ναζισμού στην εξουσία) αλλάζει πάλι η στρατηγική, επανέρχεται το ενιαίο μέτωπο, μαζί με το παλλαϊκό μέτωπο, δηλαδή την στρατηγική που πρόβλεπε συνεργασίες και με αστικά κόμματα για την αποτροπή της ναζιστικής απειλής. Με βάση αυτήν την στρατηγική ανδρώθηκαν τα ΚΚ, και μάλιστα στην Ελλάδα είχαμε την εποποιία της εαμικής αντίστασης. Αν μέναμε στην πολιτική του σοσιαλφασισμού, δηλαδή να θεωρούνται οι σοσιαλιστές και οι άλλοι αστοί πολιτικοί που συγκρότησαν μαζί με τους κομμουνιστές το ΕΑΜ σαν κύριος εχθρός, δεν θα είχαμε το ΕΑΜ και το έπος της αντίστασης. Και όμως αυτή την πολιτική στην ουσία υπερασπίζεται ο Κ. Βλάσσης σήμερα!

Ανακρίβειες και αντιφάσεις.

Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ. Όμως στο άρθρο υπάρχουν μια σειρά ανακρίβειες και αρκετές αντιφάσεις που θα θέλαμε να συζητήσουμε, όχι απο διάθεση να κολλήσουμε τον σύντροφο στον τοίχο, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι μόνο όφελος μπορεί να προκύψει απο αυτό.

1. ανακρίβεια πρώτη: “η Λαϊκή Συσπείρωση και ο Κ. Φαγογένης στηλίτευσαν τη σύμπραξη της παράταξης Νικολούζου με αυτήν του ΠΑΣΟΚ”. Η συνεργασία κάποιων στελεχών (η πλειοψηφία τους μοιράστηκε σε άλλους συνδυασμούς) και μάλιστα συνεργασία κόντρα στην λυσσασμένη αντιΣΥΡΙΖΑ πολιτική του ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλου, βαφτίζεται συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Να ρωτήσουμε και εμείς κάτι: όλοι οι υποψήφιοι της ΛΑΣΥ είναι αριστεροί; και αυτοί που έφυγαν στο και 5' για να πάνε σε Τρεπεκλή-Υδραίου;
2. ανακρίβεια δεύτερη: “Συνεπώς, η κύρια λογική του κ. Δ. Πολίτη ότι, εφόσον γενικά οι συνεργασίες είναι αποδεκτές από το λενινισμό, άρα, οι συγκεκριμένες που κάνει η παράταξη του κ. Νικολούζου είναι…. η εφαρμογή του λενινισμού στο σήμερα, ...”. Εμείς δεν ισχυριστήκαμε ότι όλες οι συνεργασίες είναι εφαρμογή του λενινισμού. Ισχυριστήκαμε ότι το να μην κάνεις καμιά, μα καμιά, συνεργασία είναι περιφρόνηση του λενινισμού. Ας μας πουν ποιά συνεργασία κάνει το ΚΚΕ. Ακόμα και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ την κατηγορεί οπορτουνιστική και της επιφυλάσσει το χειρότερο υβρεολόγιο. Ακόμα και το ΕΑΜ ο Μαίλης το έβγαλε οπορτουνιστικό, πάει να ξαναγράψει την ιστορία με βάση το δόγμα “καμιά συνεργασία”.
3. Ανακρίβεια τρίτη: “Υιοθετεί, δηλαδή, ο κ. Πολίτης τον ίδιο ιδεολογικό εκβιασμό που έκανε επί δεκαετίες το Πασόκ στους ψηφοφόρους της Αριστεράς δήθεν «για να φύγει η δεξιά»”. Αν θυμάται ο Κ. Βλάσσης τότε το ΚΚΕ ζητούσε επίμονα απο το ΠΑΣΟΚ να συνεργαστούν στη βάση ενός προγράμματος, και ήταν το ΠΑΣΟΚ που αρνιότανε, για αυτό το ότι ζητούσε να ψηφιστεί απο τους αριστερούς ήταν εκβιασμός. Σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που καλεί σε συνεργασία, και είναι οι ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αρνούνται στο όνομα της καθαρότητας, άρα εκβιασμός είναι να ζητούνε στο όνομα της “καθαρότητας” την αριστερή ψήφο απο ψηφοφόρους που θέλουν διώξουν το Σαμαρά και τα μνημόνια απο την εξουσία.
4. Ανακρίβεια τέταρτη: “ η τακτική του ενιαίου μετώπου δεν σημαίνει καθόλου μια εκλογική σύμπραξη...”. Νομίζω είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτήν την σύγχυση (για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο). Πέραν τού ότι και η στρατηγική του ενιαίου μετώπου, όχι είναι αλήθεια απο την αρχή, αλλά όσο ωρίμαζε σαν ιδέα, μιλούσε και για εργατική κυβέρνηση με ή χωρίς τους κομμουνιστές, ας δούμε πως ο Λένιν αντιμετώπιζε γενικά το ζήτημα. Στην Αγγλία το 1920 κυβερνούσαν οι συντηρητικοί. Το ρεφορμιστικό εργατικό κόμμα διεκδικούσε την εξουσία. Οι “αριστεροί” κομμουνιστές (Σύλβια Πάνκχερστ) θεωρούσαν ότι αργά η γρήγορα οι εργατικοί θα κερδίσουν και άρα έπρεπε όχι να τους υποστηρίξουν αλλά να προετοιμάζονται για την ανατροπή τους. Ο Λένιν στόλισε με το γνωστό του ύφος τους Άγγλους συντρόφους και τους είπε ότι όχι μόνο έπρεπε να επιδιώξουν συνεργασία, αλλά ακόμα και αν οι Εργατικοί αρνηθούν την συνεργασία οι κομμουνιστές πρέπει να τους υποστηρίξουν μονομερώς μη βάζοντας υποψήφιους, για την ακρίβεια να τους αναγκάσουν να νικήσουν. Όλα αυτά τα έγραψε σε μπροσούρα που μοίρασε στους αντιπροσώπους στο 3ο συνέδριο της Διεθνούς και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα διαβάσει στον 41ο τόμο των απάντων.
5. Ανακρίβεια πέμπτη: “ να γίνει κατανοητό ότι όταν λέμε για τη σοσιαλδημοκρατία της εποχής, εννοούμε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε ως σοσιαλδημοκρατικό χώρο σήμερα”. Η στρατηγική του ενιαίου μετώπου με τους σοσιαλδημοκράτες υιοθετήθηκε 2-3 χρόνια αφού οι σοσιαλδημοκράτες είχαν βάψει τα χέρια τους με το αίμα των Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ. Με τέτοια σοσιαλδημοκρατία προέτρεπε ο Λένιν την συνεργασία. Και για όνομα του θεού δεν μιλάμε για την σοσιαλδημοκρατία, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό κόμμα, όσο και ρεφορμιστικό αν το θεωρεί κάποιος “επαναστάτης”.
6. Ανακρίβεια έκτη:το ΚΚΕ παλεύει για την αποδέσμευση απο την Ευρωπαϊκή Ένωση; όχι βέβαια! Το θεωρεί οπορτουνισμό, αν δεν έχει όλη την εξουσία.“Μην πέσετε στην παγίδα των δήθεν «επαναστατικών», «ανατρεπτικών», «αριστερών» κομμάτων και ομάδων που σας τάζουν καλύτερες μέρες, με έξοδο από την Ευρωζώνη, με αλλαγή νομίσματος, με έξοδο από την ΕΕ, ενώ θα παραμένουν στην εξουσία οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η πλουτοκρατία.”(απο την φετεινή διακήρυξη του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές). Άρα πριν πάρει όλη την εξουσία, η “αποδέσμευση θα είναι καταστροφή” (Παπαρήγα). Μια κουβέντα ακόμα. Φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ, και κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι αν η Αριστερά πάρει όλη την εξουσία στην Ελλάδα (και όχι μόνο την κυβέρνηση), και αντίθετα στην Ευρώπη παραμένουν στην σημερινή κατάσταση, και αν ήταν δυνατόν να οικοδομηθεί σοσιαλισμός σε μια χώρα, προφανώς δεν θα είχαμε καμιά θέση σε μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω πλήρους ασυμβατότητας. Τώρα το γιατί στην Ελλάδα θα είχαμε τόσο ριζική αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων αλλά στην Ευρώπη όχι, αυτό είναι κάτι που πρέπει να εξηγηθεί. Επίσης το ότι η θεωρία της οικοδόμησης σε μια χώρα χρεοκόπησε είναι ένα ζήτημα που απο ότι φαίνεται ακόμα δεν έχει συνειδητοποιηθεί απο κάποιους, παρά την περιπέτεια του “υπαρκτού”.
7. Αντίφαση πρώτη: “Η λογική, λοιπόν, του Ενιαίου Μετώπου ήταν να ενώσει την εργατική τάξη απαντώντας στον κατακερματισμό που ωφελούσε την αστική”. Γιατί τότε η διάσπαση ωφελούσε την αστική τάξη και τώρα η ίδια διάσπαση δεν την ωφελεί, μένει να το ανακαλύψουμε.
8. Αντίφαση δεύτερη: “η εμφάνιση του φασισμού έπαιξε επίσης το ρόλο της στην υιοθέτηση της τακτικής του Ενιαίου Μετώπου”. Δηλαδή το μνημόνιο και η ανθρωπιστική κρίση δεν είναι ίδια και μεγαλύτερη καταστροφή; αλήθεια ζούμε στην ίδια χώρα;
9. Αντίφαση τρίτη: “Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εργατικό κόμμα”. Θέλει πολύ συζήτηση για την τυπολογία των κομμάτων, πάντως και ο Κ. Βλάσσης δεν αμφισβητεί ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει την πλειοψηφία του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Από αυτή την άποψη, η στρατηγική του ενιαίου μετώπου έχει πλήρη εφαρμογή, τουλάχιστον όσον αφορά την ανάγκη συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο μάλιστα και απο το ΚΚΕ, και συζητιέται αν περιλαμβάνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που η επιρροή της περιορίζεται σε ομάδες διανοουμένων και φοιτητών.

Τελικά το κείμενο αδυνατεί να απαντήσει στο αν η απομάκρυνση των Σαμαρά-Βενιζέλου και των μνημονιακών πολιτικών που ακολουθούν ενδιαφέρει το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον Κ. Βλάσση. Ενδιαφέρει όμως σίγουρα την πλειοψηφία του σκληρά δοκιμαζόμενου κόσμου της μισθωτής εργασίας και των μεσαίων στρωμάτων. Θα είναι δυστύχημα η ιστορική αυτή ευκαιρία να μην ευοδωθεί απο την μικροκομματική και αδιέξοδη αυταπάτη της άλλης Αριστεράς ότι μπορεί να κεφαλαιοποιήσει πιθανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, και να εργάζεται απο τώρα για αυτό.

ihttp://www.neriki.gr/interferences/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82/

iihttp://www.corfupress.com/v3/itemid-fix7/37769-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BF%CF%86%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7