για τις πολιτικες συνεργασίες.

"να κάνεις πόλεμο για την ανατροπή ...και να παραιτείσαι προκαταβολικά από συμφωνίες και συμβιβασμούς με τους ενδεχόμενους (έστω και προσωρινούς, ασταθείς, ταλαντευόμενους, συμβατικούς) συμμάχους δεν είναι πράγμα σε αφάνταστο βαθμό γελοίο;"
(Λένιν άπαντα τ. 41. σελ. 54)
“όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού... είναι γεμάτη απο περιπτώσεις συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να αποκλείονται και τα αστικά κόμματα”.
(Λένιν, άπαντα τ. 41, σελ. 54)

1. με αφορμή την αυτοδιοικητική συνεργασία του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ στην Κέρκυρα με κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και γενικότερα την συζήτηση που έχει ανοίξει για ορισμένες επιλογές συνεργασιών και την κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου επιβάλλεται να ξαναμιλήσουμε για το ζήτημα των συνεργασιών. Επειδή τα πολύ θεωρητικά μπορεί να μπερδεύουν κάποιους ας κάνουμε μια μεταφορά. Υποθέστε ότι σε μια γειτονιά μια συμμορία επιτίθεται σε έναν “φίλο” σας. Εκείνος μόνος είναι φανερό ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Εσείς δεν θέλετε να τον βοηθάτε είτε απο φόβο είτε απο την σκοπιμότητα ότι αν τις φάει θα ξεφτιλιστεί και έτσι θα κερδίσετε το κορίτσι που διεκδικείτε και οι δυο. Αν στην επικείμενη συμπλοκή χτυπήσει άσκημα ή και σκοτωθεί δεν θα είστε συνυπεύθυνος; Παραπέρα. Ένας απο την συμμορία για διάφορους λόγους ξεκόβει και πάει να τον βοηθήσει (για τους δικούς του λόγους φυσικά, πιθανά για να εξιλεωθεί ή να γλυτώσει απο πιθανή δίωξη της συμμορίας). Ο φίλος σας αποδέχεται την βοήθεια, και έτσι γλυτώνει το ξύλο ή και τα χειρότερα. Έχετε τότε δικαίωμα να τον κατηγορήσετε ότι κακώς αποδέχτηκε την βοήθεια απο έναν πρώην συμμορίτη με βεβαρυμένο παρελθόν, που χθες ακόμα ήταν στην συμμορία και βάραγε κόσμο και να ισχυρίζεστε ότι έτσι ο φίλος σας γίνεται κολυμβήθρα του Σιλωάμ; και αν το κάνατε δεν θα φαινόσαστε εντελώς γελοίος;
2. ακριβώς αυτή είναι η κριτική που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην Κέρκυρα το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να συγκροτήσει ψηφοδέλτιο. Ένα μέρος του στήριξε το ψηφοδέλτιο της Υδραίου, ένα άλλο τον Τρεπεκλή (Δαγκλή), και ένα τρίτο, σε αντίθεση με τον λυσσασμένο αντι-συριζιτισμό του Βενιζέλου συνεργάστηκε με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, κάτω απο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο πιθανό είναι να διατηρούν τις απόψεις τους. Προφανώς έρχονται για τους δικούς τους λόγους. Αντικειμενικά όμως βοηθάνε την λαϊκή προσπάθεια για νίκη και απαλλαγή απο τα μνημόνια και την πολιτική τους. Βοηθάνε στο να αλλάξει ο συσχετισμός προς την μεριά των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Είναι σταθεροί σύμμαχοι; ο καιρός θα δείξει, αλλά και αν δεν είναι (σύμφωνα και με το Λένιν όπως παραθέσαμε στην αρχή) δεν υπάρχει πρόβλημα. Μήπως αλλοιώσουν την φυσιογνωμία του ψηφοδελτίου; είναι δυνατόν 2 υποψήφιοι σε σύνολο 500 να επιτύχουν κάτι τέτοιο ακόμα και αν το ήθελαν; Θα βοηθήσει η παρουσία τους; τα αποτελέσματα θα δείξουν. Αν εκλεγούν σημαίνει ότι φέραν κόσμο που αλλιώς θα ενίσχυε τα μνημονιακά ψηφοδέλτια. Και αν εκλεγούν τι αποφάσεις θα εφαρμόζουν; οι αποφάσεις θα παίρνονται συλλογικά και στην βάση του προγράμματος που είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος; Δεν λέμε τέτοιο πράγμα, σε κάθε συνεργασία κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, απλά πρέπει να έχει την ικανότητα να ζυγίσεις τι είναι το κύριο.
3. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι η κριτική πέραν απο τους Σαμαρικούς που κατηγορούν ότι πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ έρχονται στον ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή που αυτοί συγκυβερνούν με το βαθύ ΠΑΣΟΚ της διαπλοκής, και μάλιστα του προσφέρουν ομπρέλα προστασίας και ατιμωρησία χάριν της συγκυβέρνησης (πχ υπόθεση υποβρυχίων), κριτική ασκείται και απο τα “αριστερά”. ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ “αγανακτούν” με αυτές τις συνεργασίες και σηκώνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Αλλά προς τι όλα αυτά; γιατί δεν συνεργάζονται αυτοί στην βάση ενός κοινού προγράμματος όπως επαλειμμένα τους έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; και μιας ορκίζονται στον Λένιν γιατί δεν ακολουθούν την λενινιστική πολιτική του ενιαίου μετώπου προκειμένου η θεμιτή αντιπαλότητα τους στον ΣΥΡΙΖΑ να μην ενισχύει τον αντίπαλο αλλά να βοηθάει στην ανατροπή του; γιατί αποσύρονται απο το πολιτικό διακύβευμα της συγκυρίας, που είναι η ανατροπή των μνημονίων και της Σαμαροβενιζελικής κυβέρνησης, με στόχο να επενδύσουν σε μια πιθανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ; Αυταπατώνται αν νομίζουν ότι θα κερδίσουν απο μια τέτοια αποτυχία. Τίποτα δεν διδάχτηκαν απο τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ. Η αποτυχία του “υπαρκτού” συμπαρέσυρε όλες τις τάσεις της αριστεράς ακόμα και αυτές που είχαν κριτική στάση απέναντι της. Το ίδιο θα συμβεί και απο μια πιθανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Θα είναι ήττα όλης της Αριστεράς και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Το τραγικό όμως είναι ότι θα είναι ήττα του λαού.
4. Και κάτι τελευταίο. Λένε ότι “δεν το λέμε μόνο εμείς αλλά και η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ λέει τα ίδια”. Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και μπορώ να μιλήσω ανοικτά. Εδώ και καιρό έχω καταλήξει στην εκτίμηση ότι μάλλον η αριστερή πλατφόρμα, βλέποντας τις τεράστιες δυσκολίες του εγχειρήματος (οικονομικές και πολιτικές), την μεγάλη ανωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ που συμπεριφέρεται ακόμα σαν ένα κόμμα του 4%, την λαϊκή συνείδηση και ωριμότητα που ομολογουμένως δεν είναι και η καλλίτερη δυνατή (μικροαστισμός, καταναλωτισμός, λογική ανάθεσης κτλ), και γενικά τον συσχετισμό των δυνάμεων, μάλλον έχει προσανατολιστεί στο ότι δεν αξίζει να δοκιμάσουμε να νικήσουμε διότι πιθανά να ξεφτιλιστούμε. Και απο ότι φαίνεται προσπαθεί να αποτρέψει τον σχηματισμό πλειοψηφίας με την προβολή ενός υπεραριστερού προγράμματος, με την συνεχή επίκληση του ζητήματος της εξόδου απο την Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν συγκεντρώνει πλειοψηφία, με κάλεσμα για νέα ...ριζοσπαστικοποίηση (όταν έχεις ένα εκλογικό σώμα που δηλώνει μόνο κατά 15% αριστερό, και κατά 90% θρησκευόμενο!), με περιορισμό των συνεργασιών και γκρίνια για κάθε διεύρυνση απο στελέχη που εγκαταλείπουν τον δικομματισμό. Μακάρι να κάνω λάθος αλλά αυτή την εντύπωση δίνει. Έχω και εγώ παρόμοιες επιφυλάξεις. Αλλά ποτέ η ιστορία δεν περίμενε τις τάξεις, τα κόμματα, τις προσωπικότητες να είναι πανέτοιμοι . Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, ιστορικές μάχες δόθηκαν απο εντελώς ανέτοιμες δυνάμεις, κάτι που έμοιαζε σαν “έφοδος στον ουρανό'. Ο Μαρξ εκτιμούσε ότι η Κομμούνα το 1871 ήταν πρόωρη (και είχε δίκιο), και η Λούξεμουργκ πάλι εκτιμούσε ότι η εξέγερση το 1918 στην Γερμανία ήταν πρόωρη αλλά μετείχε σε αυτήν και έδωσε την ζωή της. Και το ΕΑΜ ξεκίνησε με λίγες δεκάδες αποδεκατισμένα στελέχη και έφτασε στα πρόθυρα της εξουσίας, με βάση την πιο πλατιά ενωτική πολιτική. Ακόμα θυμάμαι τον Χ Φλωράκη να λέει απαντώντας σε κριτική για την πολιτική συνεργασιών του ΚΚΕ τις δεκαετίες του '70 και '80 ότι στο ΕΑΜ συνεργάστηκαν ακόμα και με βασιλικούς. Άλλο τώρα αν το ΚΚΕ τον αποκαθηλώνει πολιτικά και αυτόν και όλην την ηρωική εαμική ιστορία. Άρα λοιπόν είμαστε “καταδικασμένοι” να προσπαθήσουμε να νικήσουμε. Το χρωστάμε στον λαό μας. Και φυσικά ο πανευρωπαϊκός αντίκτυπος μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές αλλά κύρια στις ευρωπαϊκές εκλογές μπορεί να αποδειχτεί ιστορικής σημασίας.